如果让你给某一个古人写一份简历,你会怎么写?
姓名:郭靖 曾用名:无 性别:男 民族:汉
配偶:黄蓉(热恋中) 特长:传统武术
兴趣爱好:抱打不平
奖惩情况:六岁的时候,在大漠用匕首刺死“黑风双煞”之一的“铜尸”陈玄风,被评为“草原见义勇为小英雄”。
十八岁的时候,在上京怒斥金国小王爷杨康戏耍民女穆念慈的行为,并一直契而不舍的试图去协调他们间的关系,被授予当年度“十大精神文明青年”奖。
主要经历:
我的经历比较复杂,我是一个出生在大漠,祖籍山东的江南人,我的家乡在临安城郊的牛家村。
我从小就失去了父亲,成长在一个单亲家庭,是母亲一个人把我拉扯大。在我六岁的时候,突然来了七个怪蜀黍(其中有一名是姑姑)一直无偿教授我武功。
还有一个草原上的师父哲别专门教我射击。
我虽然笨,但很努力。
刘备:
背景:大汉集团名誉董事长的叔叔。
任职经历:
在刚开始参加工作的时候,我就和两个朋友结拜为兄弟,同进同退。
1,因有业绩,我出任安喜县县尉。可惜,刚上任不久,就遇到裁员。因不满上级督邮的傲慢态度,一气之下,我把督邮吊起来打200鞭。然后,我就走了。
2,后来,漂泊一段时间后,我到同窗好友公孙瓒的公司任职,任职别部司马,和青州刺史田楷一起阻击冀州牧袁绍。公孙瓒的死(199年)跟我没关系,我(194年)早走了。
3,本来我和同窗一起干的挺好。此时遇到一个机遇,曹操集团恶意收购徐州公司!救援徐州的话,我就有机会成为徐州大股东。于是,我带着实股救援陶谦集团。后来,陶谦病死了,我真的就成了徐州集团董事长。
4,我在率领徐州集团阻击袁术的恶意吞并时,不小心被吕布抄了后路,成了吕布手下的小股东。早知道,就不接纳吕布入股了。后来,因为股份问题,我被吕布逼走了。最后,也是报应,吕布这个小人也死了。
(我二弟,爱看书)
5,从吕布集团出来以后,我携干股就到曹操手下任职豫州牧。曹操本来只是大汉集团的一个***,竟然欺负我侄子。我找个机会,拿下车胄的股份,自立门户。不想,还没等我替侄子初期,曹操竟然找我报仇。
谢谢邀请!孟姜女的简历。
姓名:孟姜女
性别:女
出生时间:公元前233年
家庭住址:苏州
得名原因:孟家和姜家一墙之隔,孟家在院子里墙边种了一棵葫芦,葫芦秧长过了墙。姜家院内的墙根有一瓦罐子,两家都没想到竟然在这罐子里长出了一个大葫芦,由于罐子口小,葫芦拿不出来。孟家想要葫芦,叫姜家把罐子打碎,姜家想要罐子,叫孟家把葫芦割碎取出来,两家争执不下,只好经公处理。县太爷心想,只要有一家让步就行了,可是无论怎样商量,孟姜两家都不肯让步。县太爷无奈,生气地说:“又不是什么值钱东西,我叫你们谁也得不到!”说着把罐子摔碎,葫芦也碎了,谁也想不到葫芦里有一个玉质般的女婴,哇哇大哭。打官司打出了大喜事,孟姜两家共同喂养,取名孟姜女。
六岁入学。
十二岁琴棋书画无所不通。
十七岁肌肤如玉,貌若天仙,人看人爱,两家欢喜。
书生万喜良,逃避抓民夫,躲在孟姜女的后花园过夜,明月下,孟姜女到塘中洗澡,丫鬟发现了万喜良,孟姜女就爱上了万喜良。
貂蝉、(曾用名)(/)、性别:女
籍贯:汉朝
族别(汉族)、年龄:年方十六
父:王允(义父)、母:不祥
学历:艺术专科:精通棋琴书画、
作品:貂蝉拜月、
职业:舞蹈表演兼陪酒师、
简介:自幼由士大夫王允抱养,授业学习棋琴书画,精通各种文艺舞蹈表演,适逢汉朝时期,群雄并起天下大乱,朝中董卓专权,挟天子号天下,滥杀无辜,义父王允正直不阿,决心为国杀贼,思量后故***用美人计:背董卓先许婚妾与董卓义子吕布,后宴请董卓酒至三巡,宣妾为董贼***,迷其心智,果不其然“英雄难过美人关”,红颜祸水的魔力让董贼意乱情迷,如愿掳妾而去;吕布闻之,大怒:“董贼欺我”!冲冠而起提方天画戟直捣董贼,刺其死于贼舍阶下,年少英雄救美携妾胜归,至此,实乃义父王允功高,我亦为巾帼不让须眉之侠女红线之列。
图片来自网络,侵权联系删除。
尊敬的魏侯:
区区不才吴起,乃卫国兵家名士,年三十有余,精于战阵之变化,善于治国之实操,乃经天纬地之大才也。吾年少之时从名师习剑术,剑术出神入化矣!昔日有不良少年辱吾,吾仗剑连毙三十余人而无伤矣;吾领鲁军敌齐技击之士,众军莫敢格者,吾仗剑直入齐军之中,连斩十余员勇士,齐军惧而退之。文武之道,一张一驰,不可偏废;吾剑术有成后,远走齐国,拜鸿儒曾申为师,习得四书五经,其智益增焉。
当今乃大争之世,吾儒学有成,之鲁而自修兵学,侍鲁穆公而拜将。其时齐大而鲁小,齐之技击之士勇悍绝伦,鲁人多礼而文弱,不堪齐军雷霆一击。齐军攻鲁,鲁诸将军、大夫莫敢领兵一战,吾奋而应战。鲁君疑吾妻为齐女,吾斩妻而得将,领鲁军却齐于边境之外。鲁人惧吾之才,非吾而欲杀吾,非起之过也。余闻君侯招贤纳士,欲强魏而霸天下,吾虽不才亦可助君侯矣。
魏国小而民众,处四战之地,西有大秦,南有荆楚,东有强齐,非战不能存也,非战不能强也!起愿倾其所学,练精兵十万,统之西击强秦,南伐楚蛮,东击大齐,如此十年则魏国霸矣!魏侯英气蓬勃,其胸襟似海,其志欲一天下;起一介武夫,愿效犬马之劳,助君侯称霸中原。君侯姑且试之,不胜可斩起,胜则赐起上将军衔,起愿为君侯一搏。
我国古代是如何进行人才招聘的?
谢邀:
招聘虽然听着很现代,不过自古已有。
我国最早的招聘可追溯至殷商。《孟子》言:“以币聘”伊尹辅治国政,就是一种招贤纳士的方法。而到了周代,这就形成了一种制度。
《礼记月令》言每年三月,周都会“聘名士,礼贤者”,广征各方人才。而以前的手段则有以下几种。
1. 筑招贤台,亦称黄金台。
清康熙十二年定兴县志记载:“黄金台燕昭王筑,,礼郭隗以致士。
可见最早由燕王发起,据传说燕昭王即位之初即着手招徕人才。有感于千金买骨的故事,高筑“黄金台"以招贤纳士,以致名将乐毅、剧辛先后投奔燕国。
2. 出招贤榜,亦称求贤令。
汉高祖曾发布“招贤诏令”遍于天下。其实汉代的招聘有这些特点:一按州县定名额。二专门招聘精通某方面学问、技艺的人才。三会特为办某一件事而招聘。四是招聘来的人不合格,可以罢免、斥退。五是各级官员都有招聘人才的权利,各诸侯王也可自行招聘人才。
在这时候起,招聘制度已经逐渐完善。
举孝廉。在家是孝子,为官当廉洁,是在汉代比较盛行的人才选拔方式,主要是推荐德行和品性都非常好人才,这与当时统治者推崇儒家学术有关。举孝廉每年一次,各乡郡按人数推荐,对汉代政治有重大影响。不过后来弄虚作***的很多,慢慢的沦为***了。
养士。春秋战国时代盛行,一些有才的人可以到大家族和诸侯家当门客,比如战国四君子,每家都养了数以千计的士人,当有工作任务时,也从这些人中选来担任。不过随着国家的统一,养士之风逐渐不被统治阶级所允许。
科举。古代最重要的人才选拔制度,起源于隋朝,完善于武则天时期,终于清代。科举考试可以有效的选拔人才,然后任用到全国各地。所谓,天下人才尽入彀中,就是这个意思。不过后来偏离了选拔的初衷,形成了八股文制度,成为了流于形式的封建弊病。
军功。在古代如果不是读书,也可以靠打仗来获得较好的工作,立有军功就能够获得丰厚的爵位和俸禄。
九品中正制。魏晋时期重要的选人才方法。主要是靠有名望的人点评人才,并划分到上中下九品等级,并授予不同官职。不过后来也演变成门阀世族的游戏。
我国古代的人才招聘在不同的历史时期,方式是不一样的。
在汉代以前,夏商周至春秋战国时代,实行的是世卿世禄制,就是统治者按照血缘关系的远近,分封自己的亲属。中央和地方的各级权利,掌握在贵族的手里,而且时代相传,不得随意任免。这种制度是与宗法制和分封制联系在一起的。
在汉代,主要实行的是察举和征辟。察举,就是州郡等地方官,在自己各自的辖区,发现人才,以:孝廉,茂材异等、贤良方正等推荐给中央***,经过一定的考核,担任各级官员。征辟,就是皇帝或地方长官直接进行征聘。由世卿世禄制到察举、征辟制,是社会的一大进步,但到了汉代后期,察举、征辟制也给地方官员营私舞弊留下了缝隙。
从司马氏的晋朝开始,九品中正制开始登上历史舞台。此制度发源于曹丕时代,成熟完备于西晋时期。在南北朝时期有一定的变化,一直持续至隋唐的科举制,持续时间长达四百年之久。九品中正制上承汉代察举、征辟制,下启隋唐科举制,是中国古代三大选官制度之一。九品中正制大体上来说,是各州郡分别推选大中正一人,担任大中正者必须符合两个条件,一是在朝廷任职,二是德名俱高。大中正再产生小中正,中正就是品评人才的官职。大小中正产生后,朝廷在派发一种人才调查表,将人才分为九等。上上、上中、上下、中上、中中、中下、下上、下中、下下。大小中正将自己所熟知的各地流亡人才登记其上,无论人才是否出仕。分别品第,并加评语,提交给吏部,作为官员选拔、升迁、罢黜的依据。
从隋唐到清代,实行的是科举制。持续时间1300多年。分童生试、乡试、会试、殿试。童生试合格者,称为秀才,方可进入府州县学学习,所以又称入学考试。乡试每三年举行一次,合格者称为举人,第一名称为解元。会试也是每三年举行一次,在乡试的第二年进行,合格者称为贡士,第一名称为会元。殿试是最高级别的考试,在京城举行。殿试题一开始是策问,后来考诗赋、在明清时期考策问。分三甲,一甲三名,赐“进士及第”。二甲若干名,赐“进士出身”。三甲若干名,第一名赐“同进士出身”。
这个要分官方的和民间的招聘。
官方的人才招聘,只有举贤。
也就是今天大公司或者体制内的内推,如果真有空缺,有要专业人才的意向,发布诏书或公文。内部体系之内就可以顺势推荐 。
通常见于技术性官职,比如小地方的文书、河长、织造、匠作等。
真正的朝廷求贤令只见于汉代,唐代开始就有科举选士了,求贤只是做做样子。
民间,则有牙行。
“人力市场”,在每一街巷口处,都围聚着一群群形形***的人,他们中间有木竹匠人、杂作挑夫、砖瓦泥工、道士僧人。
这些“应聘者”们,一个个伸颈伫立,只盼着来人呼唤。这些来自四面八方的人力,之所以绝早出来出卖其劳力,就是因为在大城市里,集中着一大批百万巨贾、封疆大吏、权威势要、衙门官署……这就需要一个庞大的人力市场为他们服务。
而每天早晨就是这些达官贵人选择这些“人力”的最佳时候,更准确一点说是低级市民们,在等待着高级市民的雇佣。在雇佣者与被雇佣者双方之间,活跃着经纪人。
也就是今天的职业猎头。和大户管事都维持不错的关系。每天一早在坊市中,一吆喝,瞧上几眼,试工。比如佣人,马夫,短工等等。
至于店铺,作坊,新建开业时扎个草垛,以示用人,自有上门面试的。
这个问题,如果我们仔细想的话,古人招聘人才其实主要有以下几种方式。
第一种主要是科举制。在古代自从科举制度创立以来,科举制度就成为了最主要的选取人才之路。“学而优则仕”,这就是古代读书人的最主要出路,不管是秀才,举人还是考上进士,哪怕最后没有什么成就,每个读书人都是最好的归宿。比如我们熟知的明代首辅张居正就是进士出身,再比如我们熟悉的诗人晏殊也是考试出身,哪怕是像奉旨填词词人柳三变柳永,虽说没有考上功名,也是在科举制下熏陶过的才人。
第二种则是做幕僚。这些人确实有一定的才能,也许是因为一身或者是外界因素影响,这些人最后没有成为正式的***官员,而是成为了古代***的智囊。比如在明代嘉靖年间抗击倭寇的胡宗宪,他之所以抗击倭寇之战中有此成绩,就是因为有徐渭(徐文常)这个智囊。
第三种就是举荐人才。在科举制度创立之前,举荐这条路就显得尤为重要,尤其是在汉代这种制度可以说有其作用。
第四种所谓的人才,如果不是说的仕途,而是别的手工业等行业,按照古代的制度,一般则是你的父亲是干什么的,你以后就是干什么的。比如你的父亲是木匠,你以后就是木匠,其他的工作不会让你干。